Ortaçağ Avrupasında Kilise ve Papalık

Kilise ve Papalık

M.S. III. ve IV. yüzyıllarda Avrupa’da önemli bir konuma sahip olan Roma İmparatorluğu, IV. yüzyılda Hristiyanlığı resmi din olarak kabul etmiştir. Hz. İsa’nın vekili olarak kabul edilen Papa, Roma’da oturuyordu. Kavimler Göçü‘nden sonra Roma İmparatorluğu önce Doğu ve Batı olarak ikiye ayrılmış, 476’da Batı Roma İmparatorluğu yıkılmıştır. Roma’nın yıkılmasından sonra derebeylikler (feodalite) kurulunca siyasal idare parçalanmış ve papanın gücü artmıştır. Orta Çağ’da Hristiyanlık, Katolik ve Ortodoks mezheplerine ayrılmıştı. Katolik mezhebinin dini lideri Roma’da oturan Papa, Ortodoks mezhebinin lideri İstanbul’da oturan Patrik idi.

Bizans İmparatoru’nun etkisinde kalan Ortodoks Kilisesi siyasal ve ekonomik alanlarda etkili olamazken, karşısında güçlü bir siyasal otorite bulunmayan Katolik Kilsesi siyasal, dinsel ve ekonomik alanlarda güçlemiştir.

Katolik Kilisesi ‘nin güçlenmesinde;

– Papa’nın Avrupa krallarına taç giydirerek krallıklarını onaylaması

– Siyasal yapının parçalanması

– Skolastik düşüncenin yaygınlaşması

– Kilisenin kişileri dinden çıkarma (afaroz), bir bölgede yaşayanları dinsel faaliyetlerden men etme (enterdi) ve para karşılığında günah çıkarma, cennetten yer satma (endülüjans) yetkileri bulunması etkili olmuştur.

YORUM

Kilisenin hakimiyetinde toprakların bulunması, Haçlı Seferlerini düzenle- mesi, kralları afaroz etme yetkisinin bulunması, krallara taç giydirmesi siyasal bir güç olduğunun kanıtıdır. Kilise ve Papa’nın güçlenmesinden dolayı Orta Çağ’da kurulan devletlerin çoğunda hükümdarlar egemenliklerini dinine dayandırmışlardır. Ortaya çıkan laik olmayan devlet anlayışında din adamları devlet yönetiminde etkili olmuşlardır. 

Orta Çağ’da Katolik Kilisesi, geniş topraklara sahip olmuş ve ekonomik yönden güçlenmiştir.

Haçlı Seferlerinden sonra Avrupa’da özgür düşünce ortamı oluşmuş ve Avrupa topluluklarında Katolik Kilisesi’ne bağlılık azalmaya başlamıştır.